Pozytywne aspekty uczestnictwa w Treningu Pamięci i Koncentracji Uwagi Wojakowskich na motywację do nauki u dzieci w wieku szkolnym.

W roku akademickim 2018/2019 roku  miałam przyjemność uczestniczyć w Studiach Podyplomowych „Psychologiczne wspomaganie dzieci i młodzieży z trudnościami w nauce” na Uniwersytecie Wrocławskim. Zwieńczeniem studiów była obrona napisanej przeze mnie pracy pt.: ” Motywacja wewnętrzna do nauki u dzieci, uczestniczących w Treningu Pamięci  i Koncentracji Uwagi metodą SPW”.  Praca miała charakter badawczy i bazowała na ankietach wypełnionych przez moich uczniów oraz ich rodziców.  Z badań wynika, że zdecydowana większość dzieci i rodziców zauważa pozytywny wpływ zajęć na motywację do nauki.

Motywacja wewnętrzna do nauki u dzieci.

Motywacja wewnętrzna potrzebuje czasu, cierpliwości, wysłuchania i wsparcia, aby rozkwitła. W budowaniu motywacji bardzo ważna jest umiejętność budowania relacji. Dobra relacja wpływa na motywację wewnętrzną. Dzięki badaniom pracy mózgu naukowcy odkryli, że wspierająca relacja z drugim człowiekiem uwalnia w mózgu duże ilości dopaminy, która działa w tzw. układzie nagród i jest nieporównywalna do żadnego innego motywatora. Wydziela się oksytocyna, zwana hormonem przywiązania, która wycisza reakcję stresową i niweluje szkodliwe działanie hormonu stresu. Dzięki temu możliwa jest efektywna nauka, blokowana przy nadmiernym stresie. Dodatkowo dzięki dobrym relacjom i kontaktom społecznym produkowane są serotonina, endorfiny oraz opiaty zwane koktajlem szczęścia. Dzięki nim mamy większą energię do działania i przypływ pozytywnych emocji, a te motywują nas do rozwoju i uczenia się.

Zapamiętaj!

Ręczne pisanie i rysowanie ułatwia naukę. Aktywowane są części mózgu odpowiedzialne za motorykę oraz odbiór bodźców sensorycznych tj. dotyk papieru czy nacisk długopisu – a zatem inne obszary niż podczas pisania na klawiaturze. Podczas pisania własnoręcznie pobudzana jest większa część mózgu, tworzy się więcej śladów pamięciowych.

Koncentracja.

Koncentracja mimowolna występuje przy czytaniu, kiedy akcja książki jest tak wciągająca, że świat wokół przestaje istnieć. Po wyjściu z takiego stanu możesz dokładnie zrelacjonować co przeczytałeś. Inaczej jest przy oglądaniu telewizji. Szybko zmieniające się obrazy, gwałtowne zbliżenia i oddalania kamery wprowadzają w stan odrętwienia, który tylko z pozoru przypomina stan koncentracji. Różnica polega na tym, że podczas prawdziwej koncentracji kora przedczołowa intensywnie pracuje, natomiast podczas oglądania telewizji tak się nie dzieje. Jesteśmy biernymi odbiorcami i u takich osób (wg badań) występują ubytki w korze przedczołowej odpowiedzialnej za wyższe procesy myślowe. Telewizja nie pomaga w koncentracji.